Απρόσωπο και παγωμένο βράδυ Σαββάτου. Περπατώ στην οδό Ναβαρίνου. Τα κτίρια απόψε δεν μου χαμογελούν. Στέκονται βουβά, ανέκφραστα και ίσως κάπως αμήχανα. Επικρατεί μία αλλόκοτη ανησυχία στην καρδιά μου όσο και στην πόλη μου. Η ατμόσφαιρα μυρίζει στάχτη. Ένα τηλεφώνημα με αποσπά από τις σκέψεις μου. Ήταν η Μόνικα, με ειδοποιεί ότι λίγο πιο κάτω, στην
οδό Ακαδημίας, άρχισαν κάποιες αναταραχές και με τρεμάμενη φωνή με συμβουλεύει να είμαι προσεκτική. Ως αντιδραστικό πνεύμα, σκέφτηκα αμέσως να προσεγγίσω εκείνο το σημείο. Η θύμηση όμως του βαρυσήμαντου στόχου μου, με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Συνέχισα την περιπλάνηση μου προς εύρεση λίγου οξυγόνου, ο οποίος ήταν και ο στόχος της βραδιάς. Η χαμένη από τα τσιγάρα ανάσα μου βρίσκεται πεσμένη σε ένα σκοτεινό δρομάκι, σκονισμένο και βρώμικο από τα αποτσίγαρα και τα υπολείμματα βενζίνης στο πεζούλι. Κάθε τόσο πηγαίνω εκεί αναζητώντας την. Και κάπως έτσι αναπνέω ξανά. Αθήνα και οξυγόνο; Οξύμωρο μεν,εφικτό δε. Βαδίζω πιο κάτω. Κάτι με τραβούσε να συνεχίσω.
Φτάνω στην οδό Λουκιανού. Μία μυρωδιά από βασιλικό και κανέλα μου γαργαλάει την μύτη. Η ανάσα μου βαθαίνει ακόμη περισσότερο. Μέσα από μία στοά, ξεπρόβαλαν πολύχρωμα λαμπιόνια. Κοντοστάθηκα. Ήταν μία μπουάτ. Μία μπουάτ με ισπανικό όνομα. Αναρωτήθηκα πώς γίνεται αυτό. Όπως και να ήταν το όνομα της, δεν είχε και πολύ σημασία. Πάντως ήταν πράγματι σαν ένα άψογα τετραγωνισμένο κουτάκι. Αποφασίζω να μπω για να ανακουφίσω βιαστικά την δίψα μου.
Ξάφνου, η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της οδού Ναυαρίνου αντικαθίσται από ένα φαντασμαγορικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος στεκόταν στην άβολη γωνία του μαγαζιού. Είναι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Με κοιτάει γεμάτος απορία και συνεχίζει να μιλάει με την γοητευτική παρουσία που βρισκόταν δίπλα του. Πριν προλάβω καλά καλά να συνέλθω από το σοκ, βλέπω την Νόρμα Τζην Μόρτενσεν( την γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Μέρυλιν Μονρόε), ανεξήγητα θελκτική, να χορεύει με τον Μάρλο Μπράντον ενώ γύρω τους διάφορες κινηματογραφικές φιγούρες καπνίζουν την πίπα τους και συζητούν χαμηλόφωνα. Ολοένα, μου ρίχνουν διευσδυτικές ματιές και στη συνέχεια επανέρχονται στη συζήτησή τους. Και εγώ αποσβολωμένη να στέκομαι γεμάτη απορία. Μήπως χρειαζόμουν ψυχολογική παρέμβαση; Ή κάτι θα μπορούσε να εξηγήσει όλο αυτό ανώδυνα;
Πράγματι, η λογική μου δεν με είχε εγκαταλείψει-ακόμη. Ήταν το βράδυ της μεγάλη αποκριάς. Τους βρήκε όλους χαρούμενους μες στα λαμπερά κουστούμια τους. Να υποδύονται τους πιο όμορφους ρόλους. Αχ αυτοί οι θεατρίνοι! Αποκριά. Καιρός να "πετάξεις" το παλιό αμαρτωλό παρελθόν σου και να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα. Να γίνεις έστω και για μία βραδιά, όλα αυτά που ποτέ δεν ήσουν. Η μάσκα θα κρύψει την ασχήμια σου. Θα γεννηθεί ο καινούργιος εφήμερος εαυτός σου. Παρήγγειλα μία μπύρα στην ξανθιά καλοντυμένη σερβιτόρα ζητώντας της παράλληλα να μου δώσει ένα καπέλο και μία μάσκα. Μου ανταποκρίθηκε: "Βεβαίως". Μετά από λίγο, τα φόρεσα. Ήμουνα έτοιμη.
οδό Ακαδημίας, άρχισαν κάποιες αναταραχές και με τρεμάμενη φωνή με συμβουλεύει να είμαι προσεκτική. Ως αντιδραστικό πνεύμα, σκέφτηκα αμέσως να προσεγγίσω εκείνο το σημείο. Η θύμηση όμως του βαρυσήμαντου στόχου μου, με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Συνέχισα την περιπλάνηση μου προς εύρεση λίγου οξυγόνου, ο οποίος ήταν και ο στόχος της βραδιάς. Η χαμένη από τα τσιγάρα ανάσα μου βρίσκεται πεσμένη σε ένα σκοτεινό δρομάκι, σκονισμένο και βρώμικο από τα αποτσίγαρα και τα υπολείμματα βενζίνης στο πεζούλι. Κάθε τόσο πηγαίνω εκεί αναζητώντας την. Και κάπως έτσι αναπνέω ξανά. Αθήνα και οξυγόνο; Οξύμωρο μεν,εφικτό δε. Βαδίζω πιο κάτω. Κάτι με τραβούσε να συνεχίσω.
Φτάνω στην οδό Λουκιανού. Μία μυρωδιά από βασιλικό και κανέλα μου γαργαλάει την μύτη. Η ανάσα μου βαθαίνει ακόμη περισσότερο. Μέσα από μία στοά, ξεπρόβαλαν πολύχρωμα λαμπιόνια. Κοντοστάθηκα. Ήταν μία μπουάτ. Μία μπουάτ με ισπανικό όνομα. Αναρωτήθηκα πώς γίνεται αυτό. Όπως και να ήταν το όνομα της, δεν είχε και πολύ σημασία. Πάντως ήταν πράγματι σαν ένα άψογα τετραγωνισμένο κουτάκι. Αποφασίζω να μπω για να ανακουφίσω βιαστικά την δίψα μου.
Ξάφνου, η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της οδού Ναυαρίνου αντικαθίσται από ένα φαντασμαγορικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος στεκόταν στην άβολη γωνία του μαγαζιού. Είναι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Με κοιτάει γεμάτος απορία και συνεχίζει να μιλάει με την γοητευτική παρουσία που βρισκόταν δίπλα του. Πριν προλάβω καλά καλά να συνέλθω από το σοκ, βλέπω την Νόρμα Τζην Μόρτενσεν( την γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Μέρυλιν Μονρόε), ανεξήγητα θελκτική, να χορεύει με τον Μάρλο Μπράντον ενώ γύρω τους διάφορες κινηματογραφικές φιγούρες καπνίζουν την πίπα τους και συζητούν χαμηλόφωνα. Ολοένα, μου ρίχνουν διευσδυτικές ματιές και στη συνέχεια επανέρχονται στη συζήτησή τους. Και εγώ αποσβολωμένη να στέκομαι γεμάτη απορία. Μήπως χρειαζόμουν ψυχολογική παρέμβαση; Ή κάτι θα μπορούσε να εξηγήσει όλο αυτό ανώδυνα;
Πράγματι, η λογική μου δεν με είχε εγκαταλείψει-ακόμη. Ήταν το βράδυ της μεγάλη αποκριάς. Τους βρήκε όλους χαρούμενους μες στα λαμπερά κουστούμια τους. Να υποδύονται τους πιο όμορφους ρόλους. Αχ αυτοί οι θεατρίνοι! Αποκριά. Καιρός να "πετάξεις" το παλιό αμαρτωλό παρελθόν σου και να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα. Να γίνεις έστω και για μία βραδιά, όλα αυτά που ποτέ δεν ήσουν. Η μάσκα θα κρύψει την ασχήμια σου. Θα γεννηθεί ο καινούργιος εφήμερος εαυτός σου. Παρήγγειλα μία μπύρα στην ξανθιά καλοντυμένη σερβιτόρα ζητώντας της παράλληλα να μου δώσει ένα καπέλο και μία μάσκα. Μου ανταποκρίθηκε: "Βεβαίως". Μετά από λίγο, τα φόρεσα. Ήμουνα έτοιμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου