Αφιερωμένο στις γυναίκες

Όλα ξεκίνησαν με το απλό πάτημα ενός κουμπιού και το ραδιόφωνο άρχιζε να παίζει. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
"Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα. Πές μου πως υπάρχει ελπίδα ακόμα"
Πάνω στο στίχο αυτό "κουτούλησα" μία ωραία πρωία κατευθυνόμενη με το τετράτροχο όχημα μου προς την κυριακάτικη λαϊκή αγορά της Βαρκίζης. Η πρόσκρουση είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός τεράστιου εξογκώματος στο αριστερό μέρος του μετώπου μου. Εκτός όμως από το επιπόλαιο επιφανειακό τραύμα, είχε και άλλες βαθύτερες συνέπειες. Για την ακρίβεια μία μονάχα. Την οποία σκοπεύω αμέσως να καταγράψω.
Πριν προλάβω να παρεξηγηθώ, οφείλω να διευκρινίσω ορισμένες θέσεις μου. Σκοπός μου δεν είναι να κατακρίνω τα ελληνικά ελαφρολαϊκά τραγούδια. Ούτε τις προθέσεις τους. Εξάλλου, τέχνη για μένα είναι ο,τιδήποτε πηγάζει από μέσα σου και το οποίο μπορεί να σε αναγάγει σε μία άλλη σφαίρα-είτε αυτό έχει την μορφή ελαφρολαϊκού τραγουδιού είτε λυρικής ποίησης. Εκείνο,ωστόσο,που με προβληματίζει είναι το μήνυμα που διακηρύττει ένα τέτοιο τραγούδι κυρίως όσον αφορά το γυναικείο φύλο: τα στερεότυπα των κοινωνιών που αναπαράγονται από γενιές σε γενιές από τέτοιου είδους τραγούδια και πιο συγκεκριμένα τον υποβιβασμό της γυναίκας,την ακατάπαυστη προβολή της αδυναμίας της γυναίκας ως αυτόνομης οντότητας και πολύ περισσότερο τον προσδιορισμό της αξίας της μέσα από ένα δυνατό αρσενικό σύντροφο. Όχι λοιπόν! Δεν θέλω ούτε να γυρίσεις, ούτε και να τηλεφωνήσεις.
Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με την ξεχωριστή και πολυαγαπημένη φίλη μου που ακούει στο όνομα Μαριγώ Τσιγδέμογλου. Βράδυ τετάρτης. Στο γνωστό στέκι. Υποβλητικός φωτισμός, τζάζ μουσική και με παρέα την αναντικατάσταση συντροφιά του ερυθρού οίνου. Η συζήτηση περιελάμβανε ένα μονάχα θέμα: το γυναικείο φύλο. Μιλήσαμε για τον Otto Weininger(αυστριακός φιλόσοφος-ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τον Βινγκενστάιν ως σπάνια μεγαλοφυία- και ο οποίος έμεινε στην ιστορία της φιλοσοφίας ως φανατικός μισογύνης). Μία από τις πολλές απόψεις του Βένινγκερ ήταν ότι η ζωή μίας γυναίκας αντικατροπτίζει την προσπάθειά της να μιμηθεί την ζωή ενός επιτυχημένου άνδρα. Ο Βένινγκερ προσπάθησε μέσα από το έργο του "Σεξουαλικότητα&χαρακτήρας" να αποδείξει-ανεπιτυχώς θα έλεγα- ότι η γυναικεία φύση είναι γενετικά κατώτερη από την ανδρική. Μετά από τις διάφορες τοποθετήσεις μας σχετικά με τις απόψεις του Βένινγκερ, ομόφωνα καταλήξαμε στο εξής:
Oφείλεις σαν γυναίκα να συνειδητοποιήσεις το πόσο δυνατή και συνάμα το πόσο μόνη είσαι. Αρνήσου τον φαλλοκρατισμό που εσύ η ίδια κουβαλάς μέσα σου επειδή κάποιοι στον δημιούργησαν πριν ακόμα έρθεις στον κόσμο. Αν το αντιληφθείς και το αποδεχθείς, αυτόματα ένα τεράστιο βάρος θα φύγει από πάνω σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο πιο ευτυχισμένη και πλήρης θα πορευθείς στο τραχύ αυτό μονοπάτι. Και η συζήτηση έρρεε ασταμάτητα. Καμμία από τις δύο δεν μπορούσε να βάλει μία τελεία. Ίσως γιατί η φωτιά που έκαιγε μέσα μας δεν ήταν δυνατόν να σβηστεί τόσο εύκολα. Ίσως γιατί έτυχε να γεννηθούμε γυναίκες. Όποιος και αν ήταν ο λόγος της συνεχούς προσήλωσής μας στη συζήτηση, έπρεπε πάση θυσία να βρούμε μία κατακλείδα για τη νυχτερινή αυτή συνομιλία. Η τελεία θα έμπαινε σύντομα με το πιο ιδανικό τρόπο, με την διατύπωση μίας ενδιαφέρουσας πρότασης: την ευεργετική όψη της μοναχικότητας μίας γυναικείας στάσης ζωής, η οποία ξυπνά προοπτικές, όνειρα και πόθους. Θέλαμε και οι δύο να φωνάξουμε δυνατά: "Διαφοροποιήσου από το πλήθος και βάδισε έστω και για λίγο μόνη σου, κυνήγησε, άνοιξε τα μάτια σου, μην απαρνείσαι τις ίδιες σου τις δυνατότητες!". Και τότε, η απογοήτευση με συνάντησε ξανά.Γύρισα στην Τσιγδέ λέγοντάς της: "Είμαστε πολύ ιδεαλίστριες.Εξάλλου μέσα μας γνωρίζουμε και οι δύο πώς έχουν τα πράγματα". Και εκείνη,πίνοντας σχεδόν μονορούφι το κρασί της, μου απαντά γεμάτη περιφάνεια: "Εξακολουθείς εδώ και αιώνες να θεωρείσαι για όλους μία θολή σκέψη πριν εκφραστείς. Αν δεν βιαστείς να εκφραστείς, παίρνει άλλος σειρά και το παιχνίδι θα τελειώσει εδώ. Αν θές να ποντάρεις στη σίγουρη αποτυχία, μην υπολογίζεις σε μένα. Αν, ωστόσο, θελήσεις να προσπαθήσεις για την αμφίβολη νίκη, θα είμαι εκεί μέχρι τέλους". Με καληνύχτισε και έφυγε.