Ένας τυφλός με κοίταξε στα μάτια

Ήρθε αργοπορημένος στο μάθημα του. Το ακαδημαϊκό τέταρτο είχε περάσει προ πολλού. 12:35 και ακόμα κανείς δεν είχε φανεί. Ανυπομονησία και περιέργεια για το καινούργιο μάθημα του θερινού εξαμήνου. Από τα πισινά έδρανα,ακούγονται γιουχαΐσματα για την καθυστέρηση του καθηγητή. Πολλοί ήταν αυτοί που αποχώρησαν από την αίθουσα. Παρέμεινα σιωπηλή στο έδρανό μου. Αφού έγραψα την ημερομηνία στο πάνω μέρος του τετραδίου, ρέμβασα για λίγο στο ανοιξιάτικο σκηνικό που ξεπρόβαλλε από το παράθυρο περιμένοντας υπομονετικά να φανεί ο καθηγητής. Λίγα διψασμένα λιγούστρα ξεκουράζονταν στην σκιά και μία βουκαμβίλια ρουφώντας λίγες από τις ακτίνες του λαμπερού ήλιου έδινε μία φιλότιμη προσπάθεια να αναρριχηθεί στο γεμάτο από γκράφιτι τοίχο."Το θαύμα της φύσης", σιγοψιθύρισα.
Ξαφνικά, οι ομιλίες σταμάτησαν. Ήρθε! Λιτά ντυμένος. Φορούσε γυαλιά ηλίου. Μαύρα γυαλιά από αυτά τα πιλοτικά που είναι και της μόδας. Τα χέρια του κάτασπρα με καλοσχηματισμένα και περιποιημένα νύχια. Κατέβηκε με δυσκολία τις σκάλες για να φτάσει στην έδρα του. Μαζί του και μία γυναίκα-ομολογουμένως υστερούσε πολύ μπροστά του. Εκείνος έβγαλε μία στίβα χαρτιά από την μπορντώ χαρτοθήκη του.
Η διάλεξη είχε αρχίσει. Μα η βοηθός του παρέμεινε στην αίθουσα. Στεκόταν δίπλα του καθ'όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Μία τρομακτική υποψία πέρασε από το μυαλό μου. Αμέσως όμως ξεχάστηκε. Το μάθημα είχε απορροφήσει όλες μου τις σκέψεις ή τις υποψίες. Η χροιά της φωνής του χαράχθηκε μέσα μου. Η ομιλία του καθαρή και αργή. Χωρίς σκαμπανευάσματα. Εξέπεμπε μία δυσεύρετη πνευματικότητα. Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί για πάντα να τον ακούω να μιλάει με πάθος για τις συνθήκες της Α' Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης. Τα λόγια του μαρτυρούσαν την βαθιά του ευγένεια. Ήταν εκεί πρώτος μεταξύ ίσων.
Παρ'όλα αυτά, παρέμενε σκυφτός. Το σώμα του δεν μπορούσε να ανασάνει. Λές και κάποιο μυστικό κρυβόταν πίσω απ'αυτό, το οποίο δεν έπρεπε με τίποτα να αποκαλυφθεί. Οι ελάχιστες κινήσεις του δείχναν μουδιασμένες. Από την άλλη, ήταν και αυτά τα γυαλιά με τον παχύ σκουρόχρωμο φακό. Η ώρα περνούσε μα εκείνος δεν έλεγε να τα αποχωριστεί.
Και φτάνουμε στα λεγόμενα του φίλου μου του Πέτρου, ο οποίος κάθε τόσο λέει και ξαναλέει: Άλλοι ξεκινούν την πορεία της ζωής τους από το 0 και άλλοι από το -1. Σύντομα θα αντιλαμβανόμουνα τί σημαίνει να αρχίζεις από το -1. Η ώρα πλησίαζε 3. Το μάθημα τελείωσε. Πλησίασα τον καθηγητή για να τον ρωτήσω σχετικά με την εργασία που μόλις πριν λίγο μου είχε αναθέσει. Πράγματι, είχε κάτι να μας πει. Είχε κάτι να μου πεί. Την δική του αλήθεια. Ήταν ένας τυφλός που με κοίταξε στα μάτια. "Το θαύμα της φύσης", σκέφτηκα από μέσα μου..

Αφιερωμένο στις γυναίκες

Όλα ξεκίνησαν με το απλό πάτημα ενός κουμπιού και το ραδιόφωνο άρχιζε να παίζει. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
"Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα. Πές μου πως υπάρχει ελπίδα ακόμα"
Πάνω στο στίχο αυτό "κουτούλησα" μία ωραία πρωία κατευθυνόμενη με το τετράτροχο όχημα μου προς την κυριακάτικη λαϊκή αγορά της Βαρκίζης. Η πρόσκρουση είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός τεράστιου εξογκώματος στο αριστερό μέρος του μετώπου μου. Εκτός όμως από το επιπόλαιο επιφανειακό τραύμα, είχε και άλλες βαθύτερες συνέπειες. Για την ακρίβεια μία μονάχα. Την οποία σκοπεύω αμέσως να καταγράψω.
Πριν προλάβω να παρεξηγηθώ, οφείλω να διευκρινίσω ορισμένες θέσεις μου. Σκοπός μου δεν είναι να κατακρίνω τα ελληνικά ελαφρολαϊκά τραγούδια. Ούτε τις προθέσεις τους. Εξάλλου, τέχνη για μένα είναι ο,τιδήποτε πηγάζει από μέσα σου και το οποίο μπορεί να σε αναγάγει σε μία άλλη σφαίρα-είτε αυτό έχει την μορφή ελαφρολαϊκού τραγουδιού είτε λυρικής ποίησης. Εκείνο,ωστόσο,που με προβληματίζει είναι το μήνυμα που διακηρύττει ένα τέτοιο τραγούδι κυρίως όσον αφορά το γυναικείο φύλο: τα στερεότυπα των κοινωνιών που αναπαράγονται από γενιές σε γενιές από τέτοιου είδους τραγούδια και πιο συγκεκριμένα τον υποβιβασμό της γυναίκας,την ακατάπαυστη προβολή της αδυναμίας της γυναίκας ως αυτόνομης οντότητας και πολύ περισσότερο τον προσδιορισμό της αξίας της μέσα από ένα δυνατό αρσενικό σύντροφο. Όχι λοιπόν! Δεν θέλω ούτε να γυρίσεις, ούτε και να τηλεφωνήσεις.
Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με την ξεχωριστή και πολυαγαπημένη φίλη μου που ακούει στο όνομα Μαριγώ Τσιγδέμογλου. Βράδυ τετάρτης. Στο γνωστό στέκι. Υποβλητικός φωτισμός, τζάζ μουσική και με παρέα την αναντικατάσταση συντροφιά του ερυθρού οίνου. Η συζήτηση περιελάμβανε ένα μονάχα θέμα: το γυναικείο φύλο. Μιλήσαμε για τον Otto Weininger(αυστριακός φιλόσοφος-ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τον Βινγκενστάιν ως σπάνια μεγαλοφυία- και ο οποίος έμεινε στην ιστορία της φιλοσοφίας ως φανατικός μισογύνης). Μία από τις πολλές απόψεις του Βένινγκερ ήταν ότι η ζωή μίας γυναίκας αντικατροπτίζει την προσπάθειά της να μιμηθεί την ζωή ενός επιτυχημένου άνδρα. Ο Βένινγκερ προσπάθησε μέσα από το έργο του "Σεξουαλικότητα&χαρακτήρας" να αποδείξει-ανεπιτυχώς θα έλεγα- ότι η γυναικεία φύση είναι γενετικά κατώτερη από την ανδρική. Μετά από τις διάφορες τοποθετήσεις μας σχετικά με τις απόψεις του Βένινγκερ, ομόφωνα καταλήξαμε στο εξής:
Oφείλεις σαν γυναίκα να συνειδητοποιήσεις το πόσο δυνατή και συνάμα το πόσο μόνη είσαι. Αρνήσου τον φαλλοκρατισμό που εσύ η ίδια κουβαλάς μέσα σου επειδή κάποιοι στον δημιούργησαν πριν ακόμα έρθεις στον κόσμο. Αν το αντιληφθείς και το αποδεχθείς, αυτόματα ένα τεράστιο βάρος θα φύγει από πάνω σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο πιο ευτυχισμένη και πλήρης θα πορευθείς στο τραχύ αυτό μονοπάτι. Και η συζήτηση έρρεε ασταμάτητα. Καμμία από τις δύο δεν μπορούσε να βάλει μία τελεία. Ίσως γιατί η φωτιά που έκαιγε μέσα μας δεν ήταν δυνατόν να σβηστεί τόσο εύκολα. Ίσως γιατί έτυχε να γεννηθούμε γυναίκες. Όποιος και αν ήταν ο λόγος της συνεχούς προσήλωσής μας στη συζήτηση, έπρεπε πάση θυσία να βρούμε μία κατακλείδα για τη νυχτερινή αυτή συνομιλία. Η τελεία θα έμπαινε σύντομα με το πιο ιδανικό τρόπο, με την διατύπωση μίας ενδιαφέρουσας πρότασης: την ευεργετική όψη της μοναχικότητας μίας γυναικείας στάσης ζωής, η οποία ξυπνά προοπτικές, όνειρα και πόθους. Θέλαμε και οι δύο να φωνάξουμε δυνατά: "Διαφοροποιήσου από το πλήθος και βάδισε έστω και για λίγο μόνη σου, κυνήγησε, άνοιξε τα μάτια σου, μην απαρνείσαι τις ίδιες σου τις δυνατότητες!". Και τότε, η απογοήτευση με συνάντησε ξανά.Γύρισα στην Τσιγδέ λέγοντάς της: "Είμαστε πολύ ιδεαλίστριες.Εξάλλου μέσα μας γνωρίζουμε και οι δύο πώς έχουν τα πράγματα". Και εκείνη,πίνοντας σχεδόν μονορούφι το κρασί της, μου απαντά γεμάτη περιφάνεια: "Εξακολουθείς εδώ και αιώνες να θεωρείσαι για όλους μία θολή σκέψη πριν εκφραστείς. Αν δεν βιαστείς να εκφραστείς, παίρνει άλλος σειρά και το παιχνίδι θα τελειώσει εδώ. Αν θές να ποντάρεις στη σίγουρη αποτυχία, μην υπολογίζεις σε μένα. Αν, ωστόσο, θελήσεις να προσπαθήσεις για την αμφίβολη νίκη, θα είμαι εκεί μέχρι τέλους". Με καληνύχτισε και έφυγε.