Ένας κόσμος διαφορετικός από τους άλλους

Από το ανθολογημένο απόσπασμα από την Αργώ του Γ. Θεοτοκά:
Διάλογος ανάμεσα στον Αλέξη και το Λίνο:
"Αλέξης:.. Τις μόνες στιγμές ευτυχίας που γνώρισα τις χρωστώ στα βιβλία".
"Λίνος: Παρηγοριέστε διαβάζοντας τη ζωή που δε ζείτε ή ζείτε γράφοντάς την. Μα ο μόνος σκοπός της ζωής είναι να τη ζει κανείς όσο μπορεί, όσο βαστά πιο δυνατά και πιο πλούσια"
Αν και πρόσφατα, τελικά τον ανακάλυψα. Ανακάλυψη ή Αποκάλυψη? Δεν μιλώ φυσικά για το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, ούτε έχω καμμία όρεξη να μιλήσω για τον θρίαμβο της Βασιλείας του Θεού ή τη συντέλεια του αιώνα. Μιλώ για μία ανακάλυψη με την οποία συνειδητοποίησα ό,τι τόσο καιρό αγνοούσα..Έναν κόσμο διαφορετικό από τους άλλους, πιο ανθρώπινο, άλλοτε πιο αισιόδοξο και άλλοτε πιο σκοτεινό. Στον κόσμο αυτό μπορούν όλα να συμβούν: να είσαι μία αλκοολική παύλα junkie φοιτήτρια στο Νιού Τζέρσυ με μόνο βραχυπρόθεσμο στόχο της φοιτητικής της ζωής το λεγόμενο "sex,drugs and rock n' roll",να μετενσαρκωθείς σε Αλίκη στην Χώρα των θαυμάτων, να γίνεις ψαράς στις όχθες του Νείλου, να σκαρφαλώσεις στην πιο ψηλή κορυφή των Ιμαλαΐων. Να κάνεις τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες άμα λάχει! Με λίγα λόγια, στον κόσμο αυτό μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις χωρίς κανένα τίμημα. Δελεαστικό? Και τώρα μία μικρή παρένθεση πριν συνεχίσω επί της αποκαλύψεως.
Θα ήθελα πολύ να βρισκόμουν μπροστά την ώρα που γινόταν αυτός ο διάλογος μεταξύ του Αλέξη και του Λίνου. Είμαι πολύ περίεργη να δώ πού κατέληξαν!Ας έχει..Προς το παρόν θα περιοριστώ στις επόμενες γραμμές, και πολύ μου είναι. Δεν μου αρέσουν τα υποκατάστατα γενικά στη ζωή μου. Ούτε και η λογοτεχνία είναι ένα από αυτά. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Το μεγάλο δώρο που μου χάρισε είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ανακαλύπτω τη πραγματική μου ζωή μέσα από αυτήν. Ποιά είμαι και πού βαδίζω. Τί πραγματικά θέλω. Τώρα πλέον ξέρω...
Το αν ζω γράφοντάς την είναι άλλο θέμα. Η απάντηση βρίσκεται στο ρητό των αγαπημένων μου Λατίνων "Scripta manent". Αν το καλοσκεφτείς, όντως τα γραπτά είναι αυτά που μένουν. Έχω μετανοιώσει πολλές φορές για εμπειρίες βιωμένες αλλά όχι καταγεγραμένες κάπου. Αυτές τώρα έχουν ξεχαστεί. Αν όχι ολόκληρες, οι λεπτές αποχρώσεις τους οι οποίες και τις έκαναν ξεχωριστές, σίγουρα ανήκουν πλέον στη λησμονιά. Τί κρίμα.
Δεν έχω το χάρισμα του δαιμόνιου χειριστή του λόγου, ούτε και αποβλέπω στην πειθώ με όλα τα παραπάνω. Παραθέτω απλά τους προβληματισμούς μου για αυτού του είδους την τέχνη,την τέχνη του λόγου, η οποία κάθε φορά με συγκινεί. Και για να μην αφήσω ό,τι άρχισα, ο κόσμος αυτός είναι έτοιμος να αποκαλυφθεί και μπροστά σας. Βρίσκεται σε ένα παλιό βιβλιαράκι στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης μετά τον τόμο της Εγκυκλοπαίδειας με το γράμμα Ε. Είστε έτοιμοι?