Πέρασες μιά ζωή περιμένοντάς τον. Με τον ίδιο ζήλο και με την ίδια αφοσίωση που τον περίμεναν ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν στο ομώνυμο έργο του Σάμουελ Μπέκετ(1948). "Και αν δεν έρθω σήμερα, θα έρθω αύριο..", μάταιη η αναμονή σου. Άφησες τις μέρες να σε προσπερνούν αθόρυβα. Και κάπως έτσι ξέπεσες στο παρασκήνιο της ίδιας σου της ζωής. Αφέθηκες σε μικροπρέπειες-αν και είχες από μικρός το βάπτισμα του ακέραιου. Και φτάνει η ώρα της συνειδησιακής σου κρίσης: Αποτίμηση του παρελθόντος. Πάντα σε γοήτευε το φαντασιακό. Πρωτόγνωρη η έλξη σου για ο,τι δεν άπτεται της άμεσης εμπειρίας σου,παρελθόν και μέλλον. Ξέχασες κάτι; Το παρόν σου; Aπόν.
Γυρνάς και πάλι πίσω. Σαν ταινία μικρού μήκους, όλη σου η ζωή ξεπροβάλλει μπρος στα μάτια σου. Η θύμιση μίας παραλίας στην οποία έχτιζες πύργους στην άμμο από μικρός,σε λυγίζει. Δακρύζεις. Οι πύργοι σου έπεφταν πάντα θύματα του βίαου ανέμου- κάπου κάπου λίγοι γλίτωναν. Δακρύζεις για ακόμα μία φορά. Ζούσες για τη στιγμή που θα έκανες βουτιά από τον βράχο εκείνης της παραλίας, ωστόσο, προτίμησες να παίζεις για μία ζωή στην ασφάλεια που σου προσέφεραν τα ρηχά νερά.
Μετά από λίγα χρόνια, γνωρίζεις για ένα σύντομο χρονικό διάστημα τον γκοντό. Οι στιγμές ευτυχίας που σου χάρισε, απειροελάχιστες. Ακολουθεί η εγκατάλειψη. Έφυγε έτσι απλά. Χωρίς αποχαιρετισμούς και δάκρυα. Παράδοξα και λίγο ανορθόδοξα, από τότε αποφάσισες να αφοσιωθείς σε αυτόν περιμένοντας την στιγμή που θα ξανάρθει. Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει αργά και βασανιστικά μέχρι το σήμερα.
Δεν σε ξέρω. Από όσα μπορώ να καταλάβω είσαι τύπος ελαφροΐσκιωτος. Tόσα χρόνια σπατάλησες για έναν γκοντό. Και το χειρότερο; Φαίνεσαι διατεθειμένος να σπαταλήσεις άλλα τόσα. Δεν είμαι εγώ που θα σε κρίνω. Απλά σκεφτόμουν: "Και αν αυτός δεν έρθει ποτέ;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου