''Διασταύρωση χωρίς φανάρια''

Αυτή τη φράση είδα γραμμένη σε έναν τοίχο της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών, με το που βγήκα από την αίθουσα που έδινα εξετάσεις σήμερα. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου-μιάς και το μάθημα υπό εξέταση διαπραγματευόταν το θέμα της ερμηνευτικής πολλαπλότητας των λογοτεχνικών κειμένων και τις ποικίλες προσλήψεις του αναγνώστη όταν αλληλενεργεί με το κειμενικό σύμπαν.
Διασταύρωση χωρίς φανάρια λοιπόν. Αστραπιαία, αιφνίδια, πολλά μου πέρασαν από το μυαλό. Αρχικά σκέφτηκα μία διασταύρωση στην οποία προσπάθησε πολύ η Ελλάδα να φθάσει. Με κόπο και ιδρώτα, τελικά την προσέγγισε. Εκεί λοιπόν μπορεί να τοποθετηθεί ο χρόνος της σημερινής μας αφήγησης: στην σημερινή διασταύρωση της Ελλάδας, η οποία οφείλει στον λαό της να περάσει πάσει θυσία απέναντι. Ή μήπως όχι? Υποδυόμενο έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει ο ελληνικός λαός προσδιορίζεται εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία από το "έχειν" και όχι το "ειναι". Ταυτότητα σημαίνει επιλογή:επιλέγω να τοποθετηθώ σε μείζονα θέματα ζωής. Και ο ελληνικός λαός όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, στερούνταν(και συνεχίζει να στερείται) από ταυτότητα. Γι'αυτό, ίσως χρειαστεί οι Έλληνες να βγούν λίγο έξω από το όχημα και να αρχίσουν το σπρώξιμο του οχήματος, μπάς και η Ελλαδίτσα καταφέρει τελικά να διασχίσει αυτή την διασταύρωση χωρίς φανάρια. Η δύναμη για να μετακινήσει το όχημα, βρίσκεται στην συλλογική δράση, η οποία φυσικά θα έχει νόημα μόνον αφού πρώτα προσδιοριστεί η ατομική συνείδηση του καθενός. Το πρώτο βήμα? Έχει το όνομα "Αυτοκριτική" και το δεύτερο? Ας αρχίσει ο καθένας μας να κάνει ΣΩΣΤΑ αυτό που έχει αναλάβει: ο δάσκαλος να είναι καλός δάσκαλος, ο υπάλληλος να είναι ευγενικός και χαμογελαστός, οι γιατροί να μην φοροδιαφεύγουν, οι φοιτητές να πάψουν να στηρίζονται στο ρητό "τα πτυχία copies κτώνται" και οι ταξιτζήδες να βάζουν σε λειτουργία το ταξίμετρο σε κάθε κουρσά.Δυστυχώς, δεν γνωρίζω πολλά από πολιτική, ωστόσο, βιώνω το αποτέλεσμα της στο πετσί μου.
Διασταύρωση χωρίς φανάρια..η εικόνα ενός έρωτα. Ένας έρωτας ισούται με έναν μικρό θάνατο ή έστω μία αναβίωση της ζωής: ξαναγεννιέσαι, αυτοπροσδιορίζεσαι και στο τέλος μαραίνεσαι και φτου και από την αρχή. Στην περίπτωση αυτή, αξίζει όχι τόσο η ίδια η διάσχιση της διασταύρωσης όσο το να μπορέσεις να φτάσεις εώς εκεί. Τυχεροί όσοι αγαπούν. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοήτη..
Όπως και να έχει, έτσι απλά μία διασταύρωση χωρίς φανάρια μπορεί να κάνει την ημέρα σου ξεχωριστή. Το ίδιο και η ερμηνευτική πολλαπλότητα όλων των πραγμάτων. Στο σημείο αυτό βρίσκεται το μυστικό. Δές και εσύ τα πράγματα από διαφορετική οπτική. Έχε φαντασία, αξίζει!