Αυτόματη γραφή

Τα φώτα, στο σκηνικό που τρεμοπαίζει έξω από το παράθυρο, δεν λένε να ξεψυχήσουν. Μία πυρκαγιά καίει, εδώ και ώρα, την βουνίσια σου πλάνη. Τώρα που η κίτρινη καταιγίδα έχει-για τα καλά-σιωπήσει, δεν παραμένει τίποτα ζωντανό στην τόσο γήινη σημερινή βραδιά. Μονάχα τα αποκαΐδια μίας μεγάλης ψυχής.
Ψυχή ατόφια, η τόση καθαρότητα του ουράνιου θεού. Η μεγάλη απειλή. Θανατηφόρα πλησιάζει. Είναι εδώ. Η πρώτη στάλα ασυγκράτητη, γεννιέται και μαχαιρώνει την αφυδατωμένη αυτή ζωή. Δύο κύματα ανέμου έρχονται να προστεθούν στους ακόρεστους φόβους μου.
Όταν και τα τελευταία καντήλια θα έχουν σβήσει και θα είναι για ακόμα μία φορά όλα τόσο απρόσιτα, τότε ίσως συνειδητοποιήσεις πως είσαι ένας ακόμη "Άλλος". Το χρονικό μίας αναπόφευκτης ματαιότητας. Η ζωή σου. Δεν είναι παρά άχαρα ερωτευμένα φωνήματα που σου σπαράζουν την απέραντη θνητότητά σου. Οι πιο πιστοί σου σύμμαχοι.

Κορώνα-γράμματα

Σήμερα κάποιος με εμπιστεύτηκε, κάνοντάς με μία στάλα περισσότερο άνθρωπο από ότι χθές.

Ο άνθρωπος είναι ένα νόμισμα. Έχει δύο όψεις. Είναι ταυτόχρονα και κορώνα και γράμματα. Μπορεί να καταχραστεί την εμπιστοσύνη που του δείχνεις σε χρόνο dt. Διαρκώς υπ' ατμόν καραδοκεί για να αρπάξει την ευκαιρία.. να σε ευνουχίσει και να γελάσει δυνατά εις βάρος σου. Άπληστος σε τέτοιο σημείο, που μπορεί ακόμη και να σε απλώσει σαν τα φρεσκοπλυμένα ρούχα στην απλώστρα του στενού μπαλκονιού του, με δύο πορτοκαλί μανταλάκια να ρουφούν τους χυμούς σου μέχρι εσύ να στεγνώσεις εντελώς-υπερβάλλω. Ως συνήθως.

Μολαταύτα, είναι εξίσου εύκολο για αυτόν, να σε εκπλήξει μεταλλάσοντας αυτή την "πίστη" σε κάτι άλλο, πολύ πιο μεγαλεπήβολο/φιλόδοξο. Άκρως ανακουφιστικό να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι, τους οποίους αν και κάποιοι, κάποτε άφησαν να κρέμονται πάνω στο σκοινί της απλώστρας αφυδατωμένοι παρ' όλα αυτά εκείνοι βρήκαν το θάρρος και διατήρησαν το ανθρώπινο πρόσωπό τους. Είναι εκείνοι που ποντάρουν στο όνειρο ακόμα και αν αυτό μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ. Και εκεί είναι που παίζονται όλα κορώ

να γράμματα.

Η ροή του ποταμού δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Ούτε και η ροή της ανθρώπινης πορείας μπορεί εύκολα να παρεκκλίνει. Υποδύσου τον ρόλο του εαυτού σου και ποτέ μην τον λησμονήσεις. Είναι ο μόνος που μπορεί να σε οδηγήσει κάπου. Αυτό κάνω και εγώ. Όποιο και αν είναι το κόστος.

Περί Αθανασίας

"Και εσύ;; Έχεις νιώσει ποτέ αθάνατος;"

Είναι από τα βράδια που αισθάνομαι "φυλακισμένη" στις σκέψεις μου. Στην απεγνωσμένη προσπάθεια μου να ξεχαστώ, γεμίζω ως επάνω το ποτήρι με ερυθρό οίνο. Λάθος κίνηση. Για κακή μου τύχη, δεν αισθάνομαι καλύτερα. Ανοίγω τον υπολογιστή. Οι φωτογραφίες του 2011 φέρνουν στην επιφάνεια σκονισμένες μνήμες. Δακρύζω στην θύμιση όλων αυτών των στιγμών που πήγαν την ζωή μου ένα βήμα πιο πέρα. Μετά από λίγο, νιώθω ξανά αθάνατη. Όπως τότε.

Στον μικρό παράδεισο της "Αγαπημένης" ξεκίνησαν όλα. Ήταν Μάης μήνας. Μεσάνυχτα. Ανέσαινες καλοκαίρι. Μία παρέα κάθεται στον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα: "Η Ευρώπη ολάκερη μαζεμένη σε λίγα τετραγωνικά" σκέφτηκα. Εκεί που η σκέψη για την κατάντια του ανθρώπου άρχιζε να με πνίγει, εκεί ακριβώς ήρθε το βίωμα της στιγμής αυτής που θα με έκανε να αναθεωρήσω. Προηγήθηκε ένα σύντομο παραλήρημα.. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ερωτεύονται. Έχουν ξεχάσει να είναι πραγματικοί φίλοι. Με κάθε ευκαιρία, λησμονούν την μοναδική τους ιδιότητα: να είναι όλα αυτά τα οποία αντιπροσωπεύουν. Αρνούμαστε. Εθελοτυφλούμε. Βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά, με όλο και πιο ταχύ ρυθμό σε ό,τι ποτέ δεν ήμασταν. Γιατί; Είμαι η μόνη που αναρωτιέμαι;

Το παράθυρο άνοιξε ξαφνικά και βρίσκομαι πάλι στον παράδεισο της "Αγαπημένης". Αυτός, στέκει ακέραιος μπροστά μου για να μου υπενθυμίσει για ακόμα μία φορά ότι υπάρχει. Μεγάλη η παρηγοριά του. Το νερό του ποταμού ρέει κρυστάλλινο. Τα πουλιά δεν σταματούν τον σκοπό τους. Αγαθοί οι δρόμοι. Τα συναισθήματα δεν φοβούνται να αποκαλυφθούν ούτε και οι άνθρωποι τρέμουν στην ιδέα ότι θα αποκαλυφθεί το άχαρο χαμόγελό τους. Είναι δυνατοί να παλέψουν ανάμεσα στη λογική και τα ένστικτά τους. Υπάρχει χρώμα. Υπάρχει μελωδία. Υπάρχει νόημα. Υπάρχει ζωή. Μόνο ζωή. Ο θάνατος μοιάζει ανοίκειο όνειρο.

Να σου πω ένα παραμύθι;

Η Μαρουσώ ήρθε από την Αντίπαρο με σκοπό να μας αφηγηθεί τις δικές τις ιστορίες. Πρόκειται για λαϊκά παραμύθια τα οποία άκουσε μικρή, τα διάνθισε μεγαλώνοντας και τώρα τα λέει στα δικά της παιδιά και εγγόνια. Σε ηλικία 72 χρονών μπαίνει για πρώτη φορά σε πανεπιστημιακό αμφιθεάτρο. Όπως και η ίδια ομολόγησε συγκινημένη: "Δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα βρισκόμουν στο πανεπιστήμιο και μάλιστα για να αφηγηθώ παραμύθια". Στη συνέχεια, ξεκλέβει λίγα ακόμη λεπτά για να εξυμνήσει το μεγαλείο της ζωής. Τα λόγια της ηχούν ανακουφιστικά στα αυτιά των παρευρισκομένων.

Τα βλέμματα όλων καρφωμένα πάνω στα θολά της μάτια που μαρτυρούν το ταλαιπωρημένο παρελθόν της. Η συναρπαστική της αφήγησης ξεκινά. Αρχή του παραμυθιού: Ήταν μία φορά και έναν καιρό ο Ακρίδας..η άπιστη παπαδιά.. τα τρία στοιχήματα.. Αφού μας έκανε μία περιήγηση στον δικό της "παραμυθένιο" κόσμο, μας ευχήθηκε καλή τύχη και αποχώρησε.

Στενάχωρο είναι το γεγονός ότι είμαι ένας από τους πολλούς που θέλησαν γρήγορα να ενηλικιωθούν. Είμαι απ'αυτούς που απαρνήθηκαν πρώτοι την αξία του παραμυθιού ή μάλλον είμαι από εκείνους που ποτέ δεν συνειδητοποίησαν την πολύτιμη συνεισφορά του στην ομαλή μετάβαση του ανθρώπου από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Στενός νούς. Εκτός των άλλων, από νωρίς ξέχασα πόσο σπουδαία είναι η τέχνη του παραμυθιού και πόσο απαιτητικό είναι το εγχείρημα που εκείνο ανέλαβε: την ανάδειξη των δυσκολιών συμβίωσης με τους άλλους αλλά κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά φυσικά, ποιός θα έχει καιρό για τέτοια; "Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια παιδιαρίσματα, η οικονομική κρίση μας έχει εξουθενώσει, πρέπει να σπουδάσουμε, να πάρουμε το πτυχίο μας το οποίο με την σειρά του θα μας εγγυηθεί μία σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση με μία θέση στην τράπεζα" θα έλεγε ένας γνωστός μου "μεγάλος". Αλίμονο.

Είναι γεγονός: ο κόσμος μας βαδίζει προς μία "παράλογη" επικράτηση της λογικής. Σε αυτόν, η φαντασία και κατ'επέκταση τα παραμύθια δεν έχουν θέση. Και όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ας ρωτήσει έναν "μεγάλο". Στο βωμό του χρήματος, μπορούν όλα να θυσιαστούν. Ακόμα και ο ίδιος ο άνθρωπος. Ας μην ξέχναμε ,ωστόσο, πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος από κάθε λογής πλάσματα, όμοια με εκείνα ενός παραμυθιού που άκουγες μικρός και τα οποία έχουν στη διάθεσή τους δύο μονάχα μονοπάτια να διαλέξουν: ή θα εξαγριωθούν ή θα εξανθρωπιστούν. Απομένει ο καθένας από εμάς να κάνει την επιλογή του. Όπως μας διδάσκουν οι σοφές αυτές λαϊκές ιστορίες, "το θέμα είναι να παραμείνεις συνεπής στα όνειρά σου μέχρι τέλους".