Τα φώτα, στο σκηνικό που τρεμοπαίζει έξω από το παράθυρο, δεν λένε να ξεψυχήσουν. Μία πυρκαγιά καίει, εδώ και ώρα, την βουνίσια σου πλάνη. Τώρα που η κίτρινη καταιγίδα έχει-για τα καλά-σιωπήσει, δεν παραμένει τίποτα ζωντανό στην τόσο γήινη σημερινή βραδιά. Μονάχα τα αποκαΐδια μίας μεγάλης ψυχής.
Ψυχή ατόφια, η τόση καθαρότητα του ουράνιου θεού. Η μεγάλη απειλή. Θανατηφόρα πλησιάζει. Είναι εδώ. Η πρώτη στάλα ασυγκράτητη, γεννιέται και μαχαιρώνει την αφυδατωμένη αυτή ζωή. Δύο κύματα ανέμου έρχονται να προστεθούν στους ακόρεστους φόβους μου.
Όταν και τα τελευταία καντήλια θα έχουν σβήσει και θα είναι για ακόμα μία φορά όλα τόσο απρόσιτα, τότε ίσως συνειδητοποιήσεις πως είσαι ένας ακόμη "Άλλος". Το χρονικό μίας αναπόφευκτης ματαιότητας. Η ζωή σου. Δεν είναι παρά άχαρα ερωτευμένα φωνήματα που σου σπαράζουν την απέραντη θνητότητά σου. Οι πιο πιστοί σου σύμμαχοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου