Περί Αθανασίας

"Και εσύ;; Έχεις νιώσει ποτέ αθάνατος;"

Είναι από τα βράδια που αισθάνομαι "φυλακισμένη" στις σκέψεις μου. Στην απεγνωσμένη προσπάθεια μου να ξεχαστώ, γεμίζω ως επάνω το ποτήρι με ερυθρό οίνο. Λάθος κίνηση. Για κακή μου τύχη, δεν αισθάνομαι καλύτερα. Ανοίγω τον υπολογιστή. Οι φωτογραφίες του 2011 φέρνουν στην επιφάνεια σκονισμένες μνήμες. Δακρύζω στην θύμιση όλων αυτών των στιγμών που πήγαν την ζωή μου ένα βήμα πιο πέρα. Μετά από λίγο, νιώθω ξανά αθάνατη. Όπως τότε.

Στον μικρό παράδεισο της "Αγαπημένης" ξεκίνησαν όλα. Ήταν Μάης μήνας. Μεσάνυχτα. Ανέσαινες καλοκαίρι. Μία παρέα κάθεται στον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα: "Η Ευρώπη ολάκερη μαζεμένη σε λίγα τετραγωνικά" σκέφτηκα. Εκεί που η σκέψη για την κατάντια του ανθρώπου άρχιζε να με πνίγει, εκεί ακριβώς ήρθε το βίωμα της στιγμής αυτής που θα με έκανε να αναθεωρήσω. Προηγήθηκε ένα σύντομο παραλήρημα.. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ερωτεύονται. Έχουν ξεχάσει να είναι πραγματικοί φίλοι. Με κάθε ευκαιρία, λησμονούν την μοναδική τους ιδιότητα: να είναι όλα αυτά τα οποία αντιπροσωπεύουν. Αρνούμαστε. Εθελοτυφλούμε. Βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά, με όλο και πιο ταχύ ρυθμό σε ό,τι ποτέ δεν ήμασταν. Γιατί; Είμαι η μόνη που αναρωτιέμαι;

Το παράθυρο άνοιξε ξαφνικά και βρίσκομαι πάλι στον παράδεισο της "Αγαπημένης". Αυτός, στέκει ακέραιος μπροστά μου για να μου υπενθυμίσει για ακόμα μία φορά ότι υπάρχει. Μεγάλη η παρηγοριά του. Το νερό του ποταμού ρέει κρυστάλλινο. Τα πουλιά δεν σταματούν τον σκοπό τους. Αγαθοί οι δρόμοι. Τα συναισθήματα δεν φοβούνται να αποκαλυφθούν ούτε και οι άνθρωποι τρέμουν στην ιδέα ότι θα αποκαλυφθεί το άχαρο χαμόγελό τους. Είναι δυνατοί να παλέψουν ανάμεσα στη λογική και τα ένστικτά τους. Υπάρχει χρώμα. Υπάρχει μελωδία. Υπάρχει νόημα. Υπάρχει ζωή. Μόνο ζωή. Ο θάνατος μοιάζει ανοίκειο όνειρο.