Κανείς δεν ζει στο παρόν.

Θα έπρεπε να βρίσκομαι στη σελίδα 250 αυτή τη στιγμή που σου γράφω. Είμαι όμως ακόμα στην 100η και όπως φαίνεται, θα αργήσω να την γυρίσω. Και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: ο πρώτος είναι απλός και εύκολα κατανοήσιμος. Δεν με ενδιαφέρουν τα στρατηγικά πυρηνικά όπλα, ούτε οι βαλλιστικοί πύραυλοι που αναπτύχθηκαν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πόλεμου. Κατανοώ την πυρηνική ισορροπία της δεκαετίας του 1960 αλλά προς το παρόν-είπα παρόν ε;- δεν μου λύνει κάποιο από τα προβλήματα που παρελαύνουν στο κεφάλι μου. Και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος, αρκετά πιο περίπλοκος από τον πρώτο. Ένα-δύο, ένα-δύο, ένα- δύο ακούω τον ρυθμικό βηματισμό των απανωτών σκέψεων που κατακλύζουν το μυαλό. 



Αυτό τον καιρό, υποδύομαι τον υπέροχο-ομολογώ!- ρόλο του τετράποδου. Βρίσκομαι με το ένα πόδι στο παρελθόν, με το άλλο πόδι στο μέλλον και με τα δύο χέρια μου στο παρόν. Υποθέτω ότι τα δύο πόδια μόνα τους είναι ισχυρότερα από τα δύο χέρια μαζί. Κάνω λάθος; Πιθανόν. Και το ένα τραγούδι θα φέρει το άλλο και εγώ μετέωρη να περπατώ ξανά σε γνώριμα σοκάκια του παρελθόντος. Και η μία συγκίνηση θα υποδεχθεί την άλλη και πάει λέγοντας. Σούπερ! Και οι ελπίδες του αύριο, θα με εκτοξεύσουν ξανά σε άλλη πραγματικότητα. Ίσως να είναι πιο υγρή και πιο γαλάζια και πιο λαχταριστή.

Προσγείωση ξανά στους βαλλιστικούς πυραύλους. Απογοήτευση. Το επόμενο βήμα; Παίζω με τις λέξεις, τις σχέσεις, τις ορέξεις και τις βλέψεις. Ύστερα, πιάνω τις νότες και τις μελωδίες. Το πεντάγραμμο και το σολφέζ. Και μέσα σ΄ όλα αυτά, σκέφτομαι ότι κανείς δεν ζει το παρόν. Κανείς δεν ζει στο παρόν. Όχι, δεν το κατακρίνω. Ίσως, να μην είναι και τόσο λάθος τελικά. Ποιός ξέρει.