Συγχώρεσε με μικρό ημερολόγιο. Για λίγο ξέχασα πώς υπάρχεις. Ξέχασα την γλυκιά σου γεύση, η αφελής. Μα πώς μπόρεσα; Μα.. από ό,τι φαίνεται δεν μου κόστισε και πολύ. Ξεχνώ εύκολα. Ξεχνάμε εύκολα. Ξέχασα φίλους παλιούς. Λησμόνησα στιγμές, ανθρώπους. Λυπηρό. Και εδώ έρχεται η λυπηρή συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης. Δεν θα ξαναχαμόγελασω ποτέ τόσο αθώα όσο στην φωτογραφία αυτή των διακοπών του 1996 στην Ζάκυνθο. Και ας μου έλειπαν τα δύο μπροστινά μου δόντια. Και ας ήταν κολλημένοι πάνω μου σαν βδέλλες οι κόκκοι άμμου της χρυσαφένιας εκείνης παραλίας.
Ο χρόνος τρέχει. Και εσύ η σκιά του. Λαχανιάζεις μπας και τον προλάβεις. Σε πρόλαβε, δυστυχώς. Τα παράθυρα μέρα με τη μέρα σφραγίζονται όλο και πιο γερά. Οι πόρτες κλειδαμπαρώνονται ασφυκτικά. Και οι άνθρωποι μέσα όλο και περισσότερο μόνοι. Μόνοι. Φαύλος κύκλος. Και τώρα που η ώρα έφτασε να κλείσει ένας ακόμα πολύχρωμος κύκλος, πώς αισθάνεσαι; Θλίψη, κατάθλιψη, μοναξιά, υπερηφάνεια, σιγουριά; Για ένα ακόμα βράδυ τα ερωτήματα πολλά και εγώ πολύ λίγη για να τα απαντήσω. Πώς θα αποκτήσουν οι λέξεις ξανά το νόημα τους; Πώς θα μπορέσεις αύριο να γίνεις λίγο καλύτερος από χθές; Πώς θα κερδίζεις το στοίχημα της ζωής σου; Οι ζαριές πολλές. Η τύχη ίσως βρεθεί κοντά σου. Και αν ακόμα αποτύχεις, μην δειλιάσεις. Μία μουσική αλλότρια, ένα χάδι θεϊκό θα βρεθούν να σε τραβήξουν προς την επιφάνεια. Η απουσία σου κοστίζει περισσότερο από όλο το χρυσάφι της γης. Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Λερώνεσαι από "μικρές" στιγμές, μέτρια συναισθήματα. Πάντα σου προκαλούσε απέχθεια το μέτριο. Μα να που τώρα, βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε αυτό. Και δεν πρόκειται να ξεφύγεις από αυτό. Είσαι πολύ "μικρός" για να το κάνεις.
Δύσκολη μέρα. Μα ήδη έδυσε και αυτή. Ένα γλυκό όραμα μπορεί να σε επισκεφθεί απόψε, παίρνοντας από πάνω σου όλα τα πονίδια. Το ξέρω πώς πονάς. Πονάς για τους ανθρώπους που χάνονται, για τους δυνατούς έρωτες που προσπερνάς, για τις αυθεντικές στιγμές που σβήνουν μέρα με τη μέρα. Πονάς για όσα δεν έζησε και για όσα έπονται. Ήμουνα σίγουρη. Μα δεν μπορώ να επαληθεύσω την σιγουριά μου αυτή. Θα κλείσω τον διακόπτη. Τουλάχιστον για απόψε.
Ο χρόνος τρέχει. Και εσύ η σκιά του. Λαχανιάζεις μπας και τον προλάβεις. Σε πρόλαβε, δυστυχώς. Τα παράθυρα μέρα με τη μέρα σφραγίζονται όλο και πιο γερά. Οι πόρτες κλειδαμπαρώνονται ασφυκτικά. Και οι άνθρωποι μέσα όλο και περισσότερο μόνοι. Μόνοι. Φαύλος κύκλος. Και τώρα που η ώρα έφτασε να κλείσει ένας ακόμα πολύχρωμος κύκλος, πώς αισθάνεσαι; Θλίψη, κατάθλιψη, μοναξιά, υπερηφάνεια, σιγουριά; Για ένα ακόμα βράδυ τα ερωτήματα πολλά και εγώ πολύ λίγη για να τα απαντήσω. Πώς θα αποκτήσουν οι λέξεις ξανά το νόημα τους; Πώς θα μπορέσεις αύριο να γίνεις λίγο καλύτερος από χθές; Πώς θα κερδίζεις το στοίχημα της ζωής σου; Οι ζαριές πολλές. Η τύχη ίσως βρεθεί κοντά σου. Και αν ακόμα αποτύχεις, μην δειλιάσεις. Μία μουσική αλλότρια, ένα χάδι θεϊκό θα βρεθούν να σε τραβήξουν προς την επιφάνεια. Η απουσία σου κοστίζει περισσότερο από όλο το χρυσάφι της γης. Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Λερώνεσαι από "μικρές" στιγμές, μέτρια συναισθήματα. Πάντα σου προκαλούσε απέχθεια το μέτριο. Μα να που τώρα, βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε αυτό. Και δεν πρόκειται να ξεφύγεις από αυτό. Είσαι πολύ "μικρός" για να το κάνεις.
Δύσκολη μέρα. Μα ήδη έδυσε και αυτή. Ένα γλυκό όραμα μπορεί να σε επισκεφθεί απόψε, παίρνοντας από πάνω σου όλα τα πονίδια. Το ξέρω πώς πονάς. Πονάς για τους ανθρώπους που χάνονται, για τους δυνατούς έρωτες που προσπερνάς, για τις αυθεντικές στιγμές που σβήνουν μέρα με τη μέρα. Πονάς για όσα δεν έζησε και για όσα έπονται. Ήμουνα σίγουρη. Μα δεν μπορώ να επαληθεύσω την σιγουριά μου αυτή. Θα κλείσω τον διακόπτη. Τουλάχιστον για απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου