Ένας τυφλός με κοίταξε στα μάτια

Ήρθε αργοπορημένος στο μάθημα του. Το ακαδημαϊκό τέταρτο είχε περάσει προ πολλού. 12:35 και ακόμα κανείς δεν είχε φανεί. Ανυπομονησία και περιέργεια για το καινούργιο μάθημα του θερινού εξαμήνου. Από τα πισινά έδρανα,ακούγονται γιουχαΐσματα για την καθυστέρηση του καθηγητή. Πολλοί ήταν αυτοί που αποχώρησαν από την αίθουσα. Παρέμεινα σιωπηλή στο έδρανό μου. Αφού έγραψα την ημερομηνία στο πάνω μέρος του τετραδίου, ρέμβασα για λίγο στο ανοιξιάτικο σκηνικό που ξεπρόβαλλε από το παράθυρο περιμένοντας υπομονετικά να φανεί ο καθηγητής. Λίγα διψασμένα λιγούστρα ξεκουράζονταν στην σκιά και μία βουκαμβίλια ρουφώντας λίγες από τις ακτίνες του λαμπερού ήλιου έδινε μία φιλότιμη προσπάθεια να αναρριχηθεί στο γεμάτο από γκράφιτι τοίχο."Το θαύμα της φύσης", σιγοψιθύρισα.
Ξαφνικά, οι ομιλίες σταμάτησαν. Ήρθε! Λιτά ντυμένος. Φορούσε γυαλιά ηλίου. Μαύρα γυαλιά από αυτά τα πιλοτικά που είναι και της μόδας. Τα χέρια του κάτασπρα με καλοσχηματισμένα και περιποιημένα νύχια. Κατέβηκε με δυσκολία τις σκάλες για να φτάσει στην έδρα του. Μαζί του και μία γυναίκα-ομολογουμένως υστερούσε πολύ μπροστά του. Εκείνος έβγαλε μία στίβα χαρτιά από την μπορντώ χαρτοθήκη του.
Η διάλεξη είχε αρχίσει. Μα η βοηθός του παρέμεινε στην αίθουσα. Στεκόταν δίπλα του καθ'όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Μία τρομακτική υποψία πέρασε από το μυαλό μου. Αμέσως όμως ξεχάστηκε. Το μάθημα είχε απορροφήσει όλες μου τις σκέψεις ή τις υποψίες. Η χροιά της φωνής του χαράχθηκε μέσα μου. Η ομιλία του καθαρή και αργή. Χωρίς σκαμπανευάσματα. Εξέπεμπε μία δυσεύρετη πνευματικότητα. Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί για πάντα να τον ακούω να μιλάει με πάθος για τις συνθήκες της Α' Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης. Τα λόγια του μαρτυρούσαν την βαθιά του ευγένεια. Ήταν εκεί πρώτος μεταξύ ίσων.
Παρ'όλα αυτά, παρέμενε σκυφτός. Το σώμα του δεν μπορούσε να ανασάνει. Λές και κάποιο μυστικό κρυβόταν πίσω απ'αυτό, το οποίο δεν έπρεπε με τίποτα να αποκαλυφθεί. Οι ελάχιστες κινήσεις του δείχναν μουδιασμένες. Από την άλλη, ήταν και αυτά τα γυαλιά με τον παχύ σκουρόχρωμο φακό. Η ώρα περνούσε μα εκείνος δεν έλεγε να τα αποχωριστεί.
Και φτάνουμε στα λεγόμενα του φίλου μου του Πέτρου, ο οποίος κάθε τόσο λέει και ξαναλέει: Άλλοι ξεκινούν την πορεία της ζωής τους από το 0 και άλλοι από το -1. Σύντομα θα αντιλαμβανόμουνα τί σημαίνει να αρχίζεις από το -1. Η ώρα πλησίαζε 3. Το μάθημα τελείωσε. Πλησίασα τον καθηγητή για να τον ρωτήσω σχετικά με την εργασία που μόλις πριν λίγο μου είχε αναθέσει. Πράγματι, είχε κάτι να μας πει. Είχε κάτι να μου πεί. Την δική του αλήθεια. Ήταν ένας τυφλός που με κοίταξε στα μάτια. "Το θαύμα της φύσης", σκέφτηκα από μέσα μου..